روزنه امید

در سوره مبارکه قدر واژه ««تنزّل» فعل مضارع بوده بر استمرار دلالت دارد. به این معنا کع شب قدر هر سال تکرار می شود و هرسال فرشتگان و روح با امر نازل می شوند پس باید کسی با عظمت روحی و وسعتی فراتر از سایر انسان ها در زمین باشد تا فابلیت دریافت امر الهی از فرشتگان را داشته باشد و آن شخص عظیم الشأن هما وجود ذی جود و مبارک امام زمان، مهدی موعود علیه السلام است.

امام جواد از امام صادق از پدرشان علیهم السلام نقل فرموده است:
، فرمود: شيعيان ما اگر به مخالفين ما (اهل سنت) بگويند: خداى عز و جل به پيغمبرش مي فرمايد، «انا انزلناه فی لیلة القدر…»ما قرآن را در شب قدر نازل كرديم…(كه معنى آيات اين است: تو چه دانى كه شب قدر چيست؟، شب قدر از هزار ماه بهتر است، در شب قدر فرشتگان و جبرئيل به اجازه پروردگار خود، براى هر مطلبى نازل می شوند و تا دميدن صبح آنچه نازل مى‏ شود سلام است [براى هر مطلب سلامتى تا سپيده دم نازل می شوند].
آيا رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله چيزى مي دانست كه در آن شب نداند و در غير آن شب هم جبرئيل عليه السلام براى او نياورد؟ (يعنى آيا پيغمبر علمى از غير طريق وحى هم داشت؟) مخالفين خواهند گفت: نه،

به آنها بگو: آيا آنچه را پيغمبر مي دانست، جايگزينى براى اظهارش داشت؟ (يعنى راهی داشت كه دعوتش را تبليغ نكند؟) خواهند گفت: نه،

به آنها بگو: آيا در آنچه پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله از علم خداى- عز ذكره- اظهار مي كند (و به مردم مي گويد،) اختلافى هست؟ اگر گويند: نه.

به ايشان بگو: پس كسى كه بر مسند حكم خدا نشسته و در حكمش اختلاف هست (مانند اجتهادات متناقص اهل سنت) آيا مخالفت پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله كرده است؟ خواهند گفت: آرى و اگر بگويند: نه، سخن اول خود را باطل كرده ‏اند (كه گفتند: علم پيغـمبر تنـها از طريق وحى و مأخـوذ از علم بى ‏اختلاف خداست).
سپس به آنها اين آيه را تذكر بده (7 سوره 3) «تأويل قرآن را جز خدا و راسخين در علم نميدانند» اگر بگويند: راسخين در علم چه كسانند؟ بگو: كسى كه در علمش اختلاف نيست، اگر بگويند: او كيست؟
بگو: پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله داراى اين علم بود، ولى آيا پيغمبر علم خود را تبليغ كرد يا نه؟ اگر بگويند: تبليغ كرد، بگو: آيا پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله که وفات كرد، جانشين پس از او، آن علم بى‏ اختلاف را مي دانست؟ اگر بگويند: نه، بگو: جانشين پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله (مثل خود پيغمبر از جانب خدا) مؤيد است و نيز پيغمبر جانشين خود نكند، جز كسى را كه به حكم او حكم كند و در همه چيز مانند او باشد، جز منصب نبوت و اگر پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله كسى را جانشين علم خود معين نكند، كسانى را كه در پشت پدرانند و پس از او به دنيا مى ‏آيند ضايع كرده (و بدون رهبر دينى گذاشته) است. (پس از تمهـيد اين مقدمات، چنين نتيـجه مي گيريم كه جانشين پيغمبر بايد مثل خود او عالم به تأويل قرآن و مصون از خطا و اشتباه بوده، اختلاف در حكم و فتوى نداشته باشد و مؤيد از طرف خدا باشد.
اگر به تو بگويند: علم پيغمبر تنها از قرآن بود (و از راه ديگرى در شب قدر برايش علمى پيدا نمي شد) تو به آنها بگو: (همان قرآن در سوره 44 می فرمايد) «حم قسم به اين كتاب روشن كه ما آن را در شبى مبارك نازل كرده‏ ايم، ما بيم دهنده ‏ايم (سپس مي فرمايد: در آن شب هر امر محكم و درستى فيصل داده شود، فرماني است از جانب ما، همانا ما فرستنده رسولانيم»

اين آيه دلالت دارد كه علم پيغمبر و جانشينانش در شب هاى قدر زياد مى‏ شود، زيرا فيصل دادن هر امر محكم به آنها ابلاغ مى ‏شود) اگر به تو بگويند: خداى عز و جل اين امر را جز به سوى پيغمبر نمی فرستد، تو بگو: آيا اين امر محكم كه فيصل داده مى‏ شود و توسط فرشتگان و جبرئيل فرود مى‏ آيد آنها از آسمانى به آسمانى نزول كنند يا از آسمان به زمين؟ اگر بگويند: تنها از آسمانى بآسمانى نزول كنند، (درست نيست) زيرا در آسمان كسى نيست كه از اطاعت بمعصيت گرايد (و فيصل دادن در مورد گناه و طغيان و اختلافست) و اگر بگويند: از آسمان به زمين آيند و اهل زمين به فيصل دادن احتياج زيادى دارند، تو بگو: پس ايشان چاره‏ اى جز اين دارند كه سيد و بزرگترى داشته باشند و نزدش محاكمه كنند؟.
اگر بگويند: خليفه وقت حاكم ايشان است، تو بگو (256- بقره) «خدا سرپرست كسانى است كه ايمان آوردند، ايشان را از تاريكي ها به سوى نور می برد- تا آنجا كه می فرمايد-: در دوزخ جاودانند». به جانم قسم كه در زمين و آسمان، سرپرستى از طرف خداى- عز ذكره- نيست، جز اين كه مؤيد است و كسى كه تأييد شود خطا نكند و در روى زمين دشمنى براى خدا نباشد، جز اين كه بى ‏ياور باشد و هر كه بى ‏ياور باشد، به حق نمی رسد همچنان كه لازمست از آسمان براى مردم زمين فرمان و قانون نازل شود، لازمست حاكمى هم باشد.
اگر بگويـند: آن حاكم را نمي شـناسيم، به آنها بگو. هر چـه می خواهيد بگوئيد، خداى عز و جل نخواسته است كه بندگان را بعد از محمد صلّى اللَّه عليه و آله بدون حجت بگذارد.
كلينى، محمد بن يعقوب، أصول الكافي / ترجمه مصطفوى - تهران، چاپ: اول، 1369 ش، ص355و356.