والدین و تربیت جوانان
1- تربیت در لغت و اصطلاح
واژه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی تربیت از ماده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی ربو به معنای رشد و نمو: «ربا: رَبا الشيءُ يَرْبُو رُبُوّاً و رِباءً: زاد و نما[1]» و نیز به معنای فضل و زیادی آمده است، اما معنای تربیت عام است و شامل همه‌ی مراتب حصول نشو و نما و زیاده می‌شود[2].
تربیت در لغت به معنای(پروردن، پروراندن، آداب و اخلاق را به کسی آموختن و…)[3] آمده است و در اصطلاح عبارت است از: پرورش روح در جهت نیل به کمال، پرورش جسم در جهت سلامتی بدن و پرورش فکر و تعقل در جهت تعالی اندیشه است، به طوری که استعدادهای بالقوه در وجود آدمی را به فعلیت درآورد و لیاقت ها و شایستگی های او در این سه جهت شکوفا شود و در نتیجه بتواند در طول عمر خود از این سه نیروی روحانی، جسمانی و عقلانی، استفاده ی بهینه کند و دنیا و آخرت خود را با تربیت صحیح و استفاده از تجربیات گذشتگان آباد نماید؛ این تربیت است که راه کسب تجربیات، دست یابی به علوم دیگران، عبرت گیری از تاریخ و استفاده ی صحیح از آن را برای آدمی هموار می کند، بنابراین با در نظر گرفتن موضوع در یک تعریف جامع می توان گفت: تربیت جوان عبارت است از فراهم کردن بستری مناسب، برای شکوفایی و فعلیت یافتن همه جانبه ی استعدادهای بالقوه در وجود جوانان، جهت حرکت در صراط مستقیم و رسیدن به کمال مطلوب، با توجه به مبانی دینی.